Έχω ένα βιβλίο .- Αυτό είναι το βιβλίο μου .
Η Μαρια έχει ένα βιβλίο . - Αυτό ειναί το βιβλίο της .
Το παιδί έχει ένα βιβλίο . - Αυτό ειναί το βιβλίο του.
Έχουμε ένα βιβλίο . Αυτό ειναί το βιβλίο μας .
Έχετε ένα βιβλίο .- Αυτό ειναί το βιβλίο σας .
Η Μαρια και Ο Γίαννης έχουν ένα βιβλίο . - Αυτό ειναί το βιβλίο τους.
Don Brosco Snehalaya ( A shelter Home for Young at Risk )
Director & Rector
Fr. Baptist Monterio ,SDB
+ 91 6352540804
Mr Jitushan
+91 9879493180
Regd Office - B/H , Mahindra Tractors
Nr. Vishwamitri Railway Station ( W ), Vadodra - 390011 , Gujrat
Phone - 0265 - 2322351 , 6352540804
e-mail - baptist1@gmail.com
boscosneha@gmail.com
Website - donboscosnehalayabaroda.com
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dear Sir ,
पढ़े लिखे को फ़ारसी क्या , हाथ कंगन को आरसी क्या
पढ़े फ़ारसी , बेचे तेल , ये देखो कुदरत के खेल
हिसाब जौ जौ , बख़्शीश सौ सौ
मुर्गा वो जो मुर्गियों में खेले , न कि मुर्गों में जा कर दण्ड पेले ( मुश्ताक़ अहमद युसूफी )
हर ख़मो-पेचे कि शुद अज़ तारे-ज़ुल्फ़े-यार शुद
दाम शुद, ज़ंजीर शुद, तस्बीह शुद, ज़ुन्नार शुद
~शाहज़ादा दाराशिकोह क़ादरी (1615-1659 ई॰, बादशाह शाहजहाँ का ज्येष्ठ पुत्र)
हर ख़मो-पेच जो कि है वह तारे-ज़ुल्फ़े-यार ही से है, चाहे दाम हो, ज़ंजीर हो, तस्बीह हो कि ज़ुन्नार हो।
शब्दार्थ
ख़मो-पेच = twist and turn.
तार = srand. ज़ुल्फ़े-यार = flowing hair of the beloved.
दाम = trap. ज़ंजीर =chain; shackles. तस्बीह = rosary. ज़ुन्नार = sacred thread worn by Hindus.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
अज़ दिल ख़ेज़द, बर दिल रेज़द - जो बात दिल से निकलती है वही बात दिल पर असर करती है
द्वारपाल को दोपहर से पहले ही नए आगंतुक के आगमन की सूचना मिल चुकी थी, काउंटी में तूफ़ान के आने से बहुत पहले ही , जब लड़का परिसर के खड़खड़ाते लोहे के दरवाज़े से अंदर आया और उसने अपना गला साफ़ कर के हिचकिचाते हुए बूथ का दरवाज़ा पकड़ा, तब भी न तो द्वारपाल हिला और न ही उसने अपना सर घुमाया , लड़के की कंपकपाती आवाज़ सुन कर भी उसने उसकी ओर नहीं देखा।
( कि , "शुभ संध्या... मैं नया..."), उसने बस चिढ़े और बोझिल अंदाज़ में हाथ हिलाकर उसे टाल दिया और कहा, "मुझे पता है।"
लेकिन तभी , बाहर तूफान बेकाबू हो रहा था, जिसने पिछले कुछ दिनों की लगभग गर्मियों जैसी हवा को कुछ ही घंटों के भीतर लगभग जमाव बिंदु के करीब ठंडा कर दिया, और अपनी अपार शक्ति का प्रदर्शन किया, तूफ़ानी बादलों की वजनी चादर, जोकि लंबी यात्रा के बाद थके हुए झुंड की तरह, भारी और नीची होकर ग्रामीण इलाकों पर छा गई थी , और जिन्हें डूबते सूरज की अंतिम किरणों ने धरती पर पसरने से रोक दिया था , जिससे प्रकाश बेबस होकर बाहर रह गया और शून्य में विलीन हो गया। अन्धकार की दोहरी परत के बाद एक भयावह सन्नाटा पसर गया, जोकि भयंकर , गर्जन-भरी आवाज़ों में लिपटा था । इस सन्नाटे में, तारों रहित आकाश के नीचे, सड़क के दोनों ओर झाड़ियों से आ रही आवाज़ों के बीच दबकर, लड़का कीचड़ भरी मिट्टी की सड़क पर बस्ती की ओर बोझिल कदमों से चल रहा था, इस अजनबी जगह में जल्दबाज़ी भरे, डगमगाते कदमों से, जैसे अपनी टुकड़ी से अलग हुआ कोई सिपाही, बिना नक्शे या कम्पास के, एक ऐसे इलाके में रात गहरा गई थी जहाँ यह निश्चित रूप से जानना असंभव था कि वह किसके हाथों में पड़ गया था। उसके सिर के ऊपर बिजली चमक रही थी, और घोर अँधेरे में हर मिनट ये रोशनी की चमक ही उसे रास्ता दिखाती थी, क्योंकि वह कुछ भी नहीं देख पा रहा था, यहाँ तक कि अपने पैरों तले की जमीन भी नहीं। अब पीछे मुड़ने का कोई सवाल ही नहीं था: जिस तीसरे दर्जे की मैकडाम सड़क पर वह बस से उतरा और बस्ती की ओर जाने वाले रास्ते पर मुड़ा, वह कम से कम आधे घंटे की पैदल दूरी पर थी, लेकिन जब उसे दो महीने की निष्फल खोज के बाद आखिरकार काम और रहने की जगह मिल गई थी, तो वह पीछे क्यों मुड़ता: एक बिस्तर जहाँ वह अपनी रात की पाली के बाद थोड़ा आराम कर सके।भीगकर पूरी तरह पानी में डूबा हुआ, वह शिविर में पहुँचा और द्वारपाल के पीछे बेचैनी से खड़ा हो गया, किसी तरह के निर्देश की प्रतीक्षा में, लेकिन द्वारपाल ने उसकी ओर ध्यान ही नहीं दिया। खिड़की से बाहर गरजते हुए बारिश को घूरते हुए, जो किसी घाव से खून की तरह बरस रही थी, अतिकठिन सड़क पर विशाल गड्ढे बना रही थी, और फिर अरबों बर्फीली बूंदों से झकझोरी जा रही थी।
"आपके सहकर्मी पहले से ही अंदर हैं," दरबान ने हाँफते हुए कहा। "वह आपको बताएगा कि कहाँ जाना है।" नए आदमी ने उत्साह से सिर हिलाया और निकलने लगा, लेकिन दरवाज़े का हैंडल पकड़ने से पहले ही दूसरे आदमी ने उसकी ओर देखा और उसे रोक दिया। "तुम इतनी जल्दी क्यों कर रहे हो?" उसने चिढ़कर कहा। "तुम्हें तो यह भी नहीं पता कि तुम कहाँ जा रहे हो!" "सच… वाकई…" लड़के ने अजीब तरह से बड़बड़ाया। "तो बस, तुम वहाँ जाओ," द्वारपाल ने कहा। उसने डेस्क के दराज में हाथ डाला और एक धब्बेदार नोटबुक निकाली, उसे सम्मानपूर्वक सही पन्ने पर खोला, फिर कागज को छूने से पहले अपनी बॉलपॉइंट पेन की नोक को अपनी उंगली पर आजमाया। "आपका नाम।" "बोगदानोविच।" उसके पैर जल रहे थे, उसे ठंड लग रही थी, उसके जूते भीग गए थे, लेकिन वह जानता था कि अगर वह कल बाहर फेंके नहीं जाना चाहता तो उसे खुशमिजाज, निर्णायक और इच्छुक दिखना होगा। दरबान ने उस लड़के को ऐसे देखा जैसे वह कोई दुर्लभ जानवर हो। उसने पहले दो अक्षर लिखते हुए गुनगुनाया, दांत चटकाए और शरमा गया, फिर सिर एक ओर झुका लिया, और बिना आवाज़ किए अपने मुँह से अक्षर आकार देने लगा। नया आदमी मेज़ के पास आया और द्वारपाल के कंधे से झुककर नोटबुक में झाँका (जहाँ साफ-सुथरी, नीचे की ओर ढलती पंक्ति में लिखा था: बोग्डा नोविक्स), फिर जब उसने दूसरे आदमी की खोजती निगाह देखी तो अजीब तरह से खाँसने लगा। "खैर, अब," उसने बाद में कहा। "क्या आप वह इमारत देख रहे हैं?"
लड़का झुककर खिड़की से बाहर देखने लगा। "हाँ, ज़रूर।" "खैर… तुम्हें वहाँ जाना होगा, वहीं उसका साथी है।" वह जेल की कोठरी जैसी दिखने वाली कंक्रीट की कोठरी से बाहर निकला, अपना कोट सिर पर ओढ़ा, और जैसे ही वह दरवाज़ा बंद करने वाला था, एक तेज़ झोंके ने दरवाज़ा उसके हाथ से छीन लिया और दीवार से टकरा दिया।
"माफ़ कीजिए, लेकिन..." बोगदानोविच समझाने ही वाले थे, लेकिन बूथ के सामने दरबान आ गया और उसने उनका हाथ पकड़ लिया। "यहाँ से निकल जाओ, तुम बेवकूफ़!" वह चिल्लाया। "क्या तुम एक दरवाज़ा भी बंद नहीं कर सकते?!" "माफ़ कीजिए," नए आदमी ने कहा। "यह किसी तरह मेरे हाथ से फिसल गया।" वह एक सड़क पार करके भवन में दाखिल हुआ, फिर दीपक के खंभे से खंभे तक लड़खड़ाता हुआ चला। उसका साथी दमकलते तेल के स्टोव के पास एक जर्जर लोहे की कुर्सी पर बैठा था, मुँह खुला हुआ, सिर झुका हुआ, गहरी नींद में, खड़खड़ाती दरवाज़े से बेख़बर। बोगदानोविच उसके सामने रुका और धीरे से उसके कंधे को हिलाया। "शुभ संध्या," उसने धीरे से कहा, और वह आदमी घबराहट में ऊपर देखने लगा। "मैं नया रात्रि पहरेदार हूँ।" उसका साथी एक पल के लिए उसे घूरता रहा, फिर ऊपरी होंठ पीछे खींचकर दाँतहीन मसूड़े दिखाते हुए मुस्कुराया। "ओह, तुम हो? मुझे लगा कोई निरीक्षण हो रहा है।" बस्तियाँ दिखाने वाली तस्वीरें पीले लकड़ी के फ्रेमों में दीवार पर टंगी थीं, जिनमें से कुछ आगे की ओर सरक रही थीं, धुएँ जैसे रंग की गंदगी चमक रही थी, तेलिया फर्श पर यहाँ-वहाँ ब्रेड के टुकड़े और खाने के अवशेष बिखरे हुए थे, और छत पर दो नियॉन लाइटें एकरस गुनगुना रही थीं। तो तुम नए हो। "तो तुम नए हो," बूढ़े ने कहा, उठते हुए, लगभग डरावने ढंग से, क्योंकि उसका गंजा, घने बालों वाला, चाँद जैसा सिर ऊँचा और ऊँचा उठता गया, और जब वह आखिरकार कहीं ऊपर ठहरा, तो लड़का अपने आप पीछे हट गया, हालाँकि वह खुद कोई बहुत छोटा भी नहीं था। "क्रेकेस," उसके साथी ने फावड़े जैसे अपने दाहिने हाथ को बढ़ाते हुए अपना परिचय दिया। "बोगदानोविच," लड़के ने अपनी दबी हुई आवाज़ में कहा। वह उस चेहरे को, जो उसके ऊपर मंडरा रहा था, ध्यानपूर्वक और लगातार घूरता रहा, जैसे सोच रहा हो कि उसने इसे पहले कहाँ देखा था। "मैं गिर गया," उसने अनिच्छा से समझाया, अपने टूटे हुए नाक की ओर इशारा करते हुए, जहाँ खून अभी-अभी सूख गया था। "मुझे कुछ याद नहीं, मैंने बस अपनी आँखें खोलीं और खुद को सिलाई मशीन के नीचे पड़ा हुआ देखा।" उसका भारी शरीर फिर से कुर्सी में धँस गया, उसने मुँह के कोने में एक सिगरेट रखी और उसे जला लिया। "क्या तुमने अभी तक मरहम लगाया है?" नए आदमी ने पूछा। विशालकाय ने उपेक्षापूर्वक हाथ हिलाया। "मैंने एक बूंद भी नहीं पी, कोई भी इसके विपरीत नहीं कह सकता, तुम मुझ पर भरोसा कर सकते हो..." बोगदानोविच अभी भी उसके सामने खड़ा था, जैसे वह किसी अदालत या परीक्षा बोर्ड के सामने खड़ा हो, हाथ पीठ पर बाँधे, थोड़ा आगे झुका हुआ। "मल्हम तुम्हारे लिए फायदेमंद होगा, है ना?" उसने पूछा जब वह गहरे पहिये के निशान वाली गाड़ी की पगडंडी पर बस्ती की गहराइयों की ओर बढ़ रहे विशालकाय से दो कदम दूर था, लेकिन विशालकाय ने उसकी अनदेखी की और कहा: "तुम्हें यह जानना है कि कितने मीटर! मैं तुम्हें सब कुछ बताऊँगा, बस सुनो, क्योंकि मैं
दोबारा नहीं कहूँगा।"
बारिश जोरदार हो रही थी, और वे सड़क के दोनों ओर लगी नीची, सफेद रंग की अस्तबलों के पास से गुज़र रहे थे, जो उनकी दरारों से निकलती गर्म जानवरों की भाप से धुंध के एकाकी द्वीपों की तरह घिरी हुई थीं। शांत होने के बजाय तूफान और भी उग्र हो गया, हवा दहाड़ रही थी और बारिश उनके चेहरों पर प्रहार कर रही थी। "हम आमतौर पर रात में दो बार बाहर जाते हैं, फिर अस्तबल में जाते हैं, उन्हें नीचे उतारते हैं, और सुबह तक सोने देते हैं। फिर हम फिर से बाहर जाते हैं… लेकिन अगर आप पूछें तो हम रात में तीन बार बाहर गए थे! क्या आप समझते हैं?" नए आदमी ने विनम्रता से सिर हिलाया। "वे यह उम्मीद नहीं कर सकते कि हम हर समय बाहर ही रहेंगे, है ना?"
"अच्छा, बेशक।" "क्योंकि तब हम सोते हैं, है ना?" बोगदानोविच ने सिर हिलाया और उसकी परछाईं की तरह उसका पीछा किया। अंतिम खलिहान के दरवाजे से एक गर्भवती गाय उन्हें घूर रही थी। केरेकेस ने लड़के की ओर मुड़कर कहा। "अच्छा, अगर वे ऐसे ही खुलकर भाग जाएँ, तो तुम्हें उन्हें बाँधना होगा। समझा?" "समझ गया।"
वह सावधानी से उस आवारा जानवर के पास गया, उसकी गर्दन पर हाथ फेरा, फिर धक्का-मुक्की और गालियाँ देते हुए उसे एक खाली पत्थर के बाड़े में धकेलकर बाकी जानवरों के साथ बाँध दिया। "जब वे तैयार हो जाएँ, तो तुम्हें उन्हें पीटना होगा," उसने अपने पीछे खड़े लड़के से कहा। "उन्हें पीटना?" बोगदानोविच ने पूछा। ऊपर /
क्योंकि अगर तुम ऐसा नहीं करोगे, तो उन्हें कभी पता नहीं चलेगा कि हंगेरियन का देवता कौन है। वह लोहे की कुदाल लेने के लिए पीछे हटा। "इसी तरह हम उन्हें प्रशिक्षित करते हैं, ताकि वे भाग न सकें। लेकिन तुम किसी को मत बताना। समझा?" और उसने वार किया। उसने अपनी पूरी ताकत से उसके सिर पर वार किया, और अधिक से अधिक निर्दयता से, और बेचारा जानवर बचने की बेकार कोशिश करता रहा, लेकिन रस्सी उसे जाने नहीं देती थी।
फिर वह वहीं खड़ा रहा, हर वार से लड़खड़ाता हुआ, सिर पीछे मोड़े हुए और सहन करता हुआ, वार रुकने का इंतज़ार करता रहा। गोलियाथ के चेहरे पर न तो कोई उत्साह था, न ही नफ़रत या गुस्सा: वह शांतचित्त होकर, एक-एक करके वार करता गया, और फिर से वार करने के लिए उठ खड़ा हुआ। बोगदानोविच काँपती हथेलियों से एक पानी की नली को ऐसे पकड़े रहा, जैसे सहारे के लिए। "ओह," वह फुसफुसाया, फिर डरते-डरते उस विशालकाय प्राणी से बोला, "क्या तुम मरने वाले नहीं हो?"
उसके साथी ने क्रोधित होकर उत्तर दिया, "यह?!" यह क्षेत्र, जो सौम्य पश्चिमी हवाओं का आदी था, इस उथल-पुथल को सहन करने में कठिनाई महसूस कर रहा था। तूफान उनके सिरों से पचास मीटर ऊपर गरज रहा था, निर्दयी और बेरहम, बार-बार एक बुरी तरह टूटी हुई जवान घोड़ी की तरह उभरता हुआ।
लड़के ने गले में गांठ लिए जयजयकार करते विजयी भीड़ की ओर देखा, उसकी निगाहें शरण की तलाश में थीं, भीतर एक शोकपूर्ण, मौलिक स्थिरता गूँज रही थी, मानो उसे डर हो कि वह अचानक उस पर उतर आएगी, सब कुछ धूल में पिस देगी और उन्हें किसी दीपक के खंभे से टकरा देगी।
एक जल्लाद की तरह, हवा बबूल और पीपल के पेड़ों की कांपती, नव-पल्लवित टहनियों के साथ नाच रही थी, जो उद्देश्यपूर्ण दृढ़ संकल्प के साथ उसकी ओर झुकी हुई थीं, उन्हें वश में किया जा रहा था, फिर भी साथ ही साथ एक गुप्त उत्साह के साथ, जैसे कोई किसी को मूर्खतापूर्ण काम करने के लिए धोखा दे ताकि वे कोई बड़ी हानि न पहुंचाएं। जब वे लौटे, विश्राम कक्ष में उन्हें एक मैत्रीपूर्ण गर्माहट ने स्वागत किया: चूल्हा आश्वस्त करने की तरह गुनगुना रहा था और खिड़कियों के फ्रेम में काँच खड़खड़ा रहा था।
"क्या उसने कहा कि हमें रात का खाना करना चाहिए?" केरेकेस अपनी सीट पर धड़ाम से बैठ गया, अपनी गोद में हल्के भूरे रंग का स्कूल बैग खींचा और उसकी ज़िप खोल दी। नया आदमी, ठंडा और थका हुआ, स्टोव के दूसरी ओर बैठकर खुद को गर्म करने लगा और अपनी रोटी और चर्बी निकाल ली। वह अपनी दूसरी निवाली खा ही रहा था कि उसने गलती से उस विशालकाय प्राणी की ओर देखा।
उसकी गोद में दो किलो का एक ब्रेड का लोफ़ पड़ा था, जिसे हाथ से आधा फाड़ दिया गया था, और बेकन का एक छोटा टुकड़ा। "क्या हुआ, बच्चे?" उसने उस लड़के से पूछा जो उसे घूर रहा था। "ओह, कुछ नहीं... मुझे लगता है मुझे थोड़ा जुकाम हो गया है..." उसने जवाब दिया। वे गुनगुनाती नियॉन लाइटों के नीचे चुपचाप खा रहे थे। "तो पहले क्या हुआ था?" विशालकाय ने खामोशी तोड़ी। "खैर, मैं... यह और वह कर रहा था," बोगदानोविच ने कहा।
"उह-हह," केरेकेस बड़बड़ाते हुए बोला। "तो तुम्हें क्या लगता था कि मैं पहले क्या था?" नए आदमी ने बेबसी से अपने साथी की टूटी हुई नाक को देखा। "खैर... मुझे नहीं पता..." बूढ़े आदमी ने ताला फिर से अपनी जगह पर लगा दिया और बैग को अपने बगल में फर्श पर रख दिया। "शर्त लगाओ कि तुम इसे नहीं ढूंढ पाओगे," उसने शरारती नजरों से कहा। "मुझे भी ऐसा ही लगता है..." "पुलिसवाला!" उसने अचानक बोल दिया।
"तो क्या तुम ऐसा नहीं कहोगे?" लड़के ने जोर-जोर से सिर हिलाया, बिना रुके चबाते हुए। "बिल्कुल, क्यों नहीं?" केरेकेस ने अपनी पीठ दीवार से टिकाई, खिंचाव किया और जोर से हांफ उठा। "ठीक है, तो चलो थोड़ी देर के लिए सो लेते हैं। हमें सोना ही होगा, वरना हम दिन भर टिक नहीं पाएंगे।" कुछ ही पलों बाद वह गहरी नींद में था। मार्च का महीना था, वसंत विषुव से बस कुछ ही दिन बाद।
बोगदानोविच, उसे जगाने से बचते हुए, चुपचाप एक मेज़ पर बैठ गया और अपनी मेज़ पर एक किताब रख दी। जब उसे यकीन हो गया कि उसका साथी गहरी नींद में है, तो वह सावधानी से झाँककर देखने लगा। और फिर उसने केरेकेस के दो विशाल हाथ देखे, जो कीचड़ और गंदगी से चिपचिपे थे, वे दोनों मुट्ठियाँ उसकी गोद में रखी थीं, जो दो अज्ञात जंगली जानवरों के पंजों की याद दिला रही थीं, लंबी, मोटी, मांसल उंगलियाँ क्रूर कोमलता से एक-दूसरे में गुंथी हुई थीं, और अचानक उसके भीतर का तनाव पहले की ठंड की तरह कम हो गया, और उसकी जगह मिचली की भावना ने ले ली।
फिर धीरे-धीरे, जैसे धुंध से उभर रहा हो, जैसे दूर से खुल रहा हो, उसे एहसास हुआ कि वह डर रहा था। मुझे इस आदमी से डरना चाहिए, भले ही मैं वास्तव में उससे नहीं डरता। क्योंकि वह वास्तव में डर महसूस नहीं कर रहा था, बल्कि एक जबरदस्त आतंक जो किसी जिद्दी, अविश्वसनीय, अकथनीय आत्मविश्वास से फूट रहा था। और यह सिर्फ उससे नहीं, बल्कि सभी से आ रहा था।
इस दुनिया में, यहाँ घर पर मौजूद हर किसी से। विशालकाय अचानक फूँक मारकर हँसा, अपनी बाईं आँख थोड़ी सी खोलकर घबराहट में चारों ओर देखा, फिर अपनी निगाह बोगदानोविच पर टिका दी, जो मेज़ पर रखी किताब पर अकड़कर झुका हुआ था, उसकी आँखें अक्षर "z" पर अडिग टिकी हुई थीं। "क्या बात है, क्या तुम सो नहीं पा रहे?" "कैसे न कैसे, नींद मुझसे दूर भाग जाती है।" विशालकाय प्राणी ने खोजी नजरों से उसे देखा।
"तो तुम क्या पढ़ रहे हो?" लड़के ने कवर पीछे मोड़ा और इशारा किया। "एक उपन्यास।" "मैं ऐसी चीज़ को हाथ भी नहीं लगाऊँगा," विशालकाय ने कहा। नया आदमी अपनी कुर्सी पर पीछे झुक गया। "हाँ," उसने कहा। "उसका क्या फायदा?" उसके साथी ने तीखेपन से कहा। "एक अच्छी फ... होना बेहतर है... हाँ?" "समझ गया।" उसने पन्ना समेटा और फिर से पहले वाक्य से पढ़ना शुरू किया। जब वे दूसरी बार अस्तबल की ओर गए, तो सुबह के दो बज चुके थे। बारिश थम गई थी और हवा भी शांत हो गई थी। "तो तुम एक तरफ से जाओ और मैं दूसरी तरफ से जाता हूँ।
Translated with DeepL.com (free version)
Mozgó Világ, 1977/6. szám
KRASZNAHORKAI LÁSZLÓ
A kapust már kora délután értesítették az új ember érkezéséről, jóval azelőtt, hogy a vihar lecsapott a megyére, így aztán, amikor a fiú belépett a telep döngő vaskapuján, és a torkát köszörülve bizonytalanul lenyomta a fülke kilincsét, meg sem moccant, fejét sem fordította felé, s még akkor sem nézett rá, amikor az határozatlan, fátyolos hangon megszólalt (hogy: „Jó estét kívánok… én vagyok az új…”), csak leintette egy ingerült, fáradt kézmozdulattal, s annyit mondott: „Tudok róla.” De ekkorra már odakint megállíthatatlanul tombolt a fergeteg, néhány óra leforgása alatt majdnem fagypontig hűtve le a pár napja szinte nyáriasan meleg levegőt, és ellenállhatatlan erejét fitogtatva tolta maga előtt azt a nehéz, komorszürke viharfelhő-takarót, mely mint egy hosszú terelés után végsőkig elcsigázott csorda érkezett meg a vidék fölé, súlyosan és alacsonyan, elzárva a földet a lebukó nap utolsó sugaraitól, hogy a világosság tehetetlenül kirekesztve váljon semmivé. A kettős sötétséget baljós, fenekedő neszekkel terhes csend követte. E némaságban, csillagtalan ég alatt, az út kétoldalán térdelő bokrokból kisurranó hangok közé préselődve evickélt végig a fiú a sáros földúton a telepig, kapkodó, megbicsakló léptekkel ebben az idegenben, mint egy csapattestétől elszakadt közlegény, térkép és iránytű nélkül, akire olyan övezetben száll le az éjszaka, melyről nem lehet biztosan tudni, kinek a kezére került. Villámok cikáztak szisszenve a feje felett, s a teljes sötétségben csak ezek a percenként felvillanó fények voltak segítségére a tájékozódásban, mert látni semmit sem látott, még a földet sem a lába alatt. Vissza nem fordulhatott: az a harmadrangú makadámút, ahol a buszról leszállt, s amelyről rátért a telep felé vezető dűlőre, már legalább félórányi járásra volt, de hát minek is fordult volna meg, amikor végre — két hónap hiábavaló talpalás után — munkához jutott, s szálláshoz is: egy ágyhoz, ahol az éjjeli szolgálat elmúltával pihenhet majd egy keveset. Bőrig ázva, csatakosan ért be a telepre, s nyugtalanul álldogált a kapus háta mögött valamiféle eligazításra várva, de az mintha észre sem venné, bambult ki az ablakon a csapkodó esőre, mely mint a vér a sebből ömlött kiapadhatatlanul, hatalmas pocsolyákat pottyantva szét a kátyúktól járhatatlan úton, hogy aztán jeges vízcseppek milliárdjaival ostorozva permetezzen végig rajtuk. „A társa mán bent van — mondta a kapus ásítva. — Ű majd elirányítja magát.” Az új ember készségesen bólintott, kifelé indult, de mielőtt még megfoghatta volna a kilincset, a másik ránézett és megállította. „Mit ugrál? — förmedt rá. — Azt se tudja, hova köll menni!” „Igaz… tényleg..— motyogta a fiú ügyefogyottan. „Na, ugye.” — mondta a kapus. Benyúlt az asztalfiókba, és egy maszatos füzetet húzott elő, némi tisztelettel kihajtotta a megfelelő oldalon, aztán golyóstolla hegyét előbb az ujján kipróbálva odaérintette a papír hoz. „A nevét.” „Bogdanovich.” — Égett a talpa, fázott, a cipőjében tocsogott a víz, de tudta, vidámnak, határozottnak és készségesnek kell lennie, ha nem akarja, hogy már holnap kidobják. „Mi-i-i ?!” „Bogdanovich.” A kapus úgy nézett a fiúra, mint egy ritka állatra. Hümmögve leírta az első két betűt, megszívta a fogát és elvörösödött, aztán körülményesen, szájával hangtalanul formálva a betűket, oldalra billentette a fejét. Az új ember közelebb lépett az asztalhoz, és a kapus válla fölött belepillantott az irkába (ahol cirkalmas, lefelé tartó sorban ez állt: Bogda Novics), aztán zavartan köhécselni kezdett, amikor észrevette a másik fürkésző pillantását. „Na, most — szólalt meg később. — Látja azt az épületet?” A fiú lehajolt, hogy kilásson az ablakon. „Igen, persze.” „Na… oda köll menni, ott van a társa.” Kilépett a cellára emlékeztető betonfülkéből, fejére húzta a kabátját, s éppen be akarta csukni maga után az ajtót, amikor a szél egy erős rántással kikapta a kezéből, és a falhoz csapta. „Elnézést, de…” — magyarázta volna Bogdanovich, azonban a kapus kijött a fülke elé, és megszorította a karját. „Eridjen mán innen, maga idétlen! — rivallt rá. — Még egy ajtót sem tud becsukni?!” „Bocsánat — mondta az új ember. — Valahogy kikapta a kezemből.” Átvágott egy kocsiúton, aztán villanykarótól villanykaróig botladozva belépett az épületbe. Társa egy vasvázas, rozoga széken ült a dörmögő olajkályha mellett, s nyitott szájjal, mellre bukó fejjel, fel sem ébredve az ajtónyikorgásra, jóízűen szundikált. Bogdanovich megállt előtte, és szelíden megrázta a vállát. „Jó estét — mondta halkan, mire az riadtan felkapta a fejét. — Én vagyok az új éjjeliőr.” Társa hunyorogva méregette egy darabig, majd felső ajkát fogatlan ínyére húzva elvigyorodott. „Ja, maga az? Mán azt hittem, ellenőrzés.” A falon a telepet ábrázoló fényképek lógtak sárga fakeretekben, egyik-másik füstszínű koszt villantva elő oldalra csúszott, itt-ott kenyérmorzsák, ételmaradékok szóródtak szét az olajos padlón, a mennyezeten két, egyhangúan búgó neonlámpa világított. „Akkó maga az új ember” — állapította meg az öregember, és felállt, szinte kísértetiesen, mert kopasz, busa holdvilágkoponyája egyre emelkedett felfelé, s amikor végre megállapodott valahol a magasban, a fiú akaratlanul is hátralépett, pedig maga sem volt éppen alacsony. „Kerekes” — mutatkozott be a társa, és kinyújtotta lapátnyi jobbját. „Bogdanovich” — mondta fátyolos hangján a fiú. Óvatlanul és kitartóan bámulta az előtte magasodó arcot, mintha csak azon töprengene, hogy hol is látta már. „Leestem — magyarázta kelletlenül az, és összeroncsolt orrára mutatott, amin éppen csak hogy megszáradt a vér. — Nem emlékszek én semmire, csak kinyitom a szemem, és látom, hogy ott fekszek a varrógép alatt.” Súlyos teste visszahuppant a székre, cigarettát dugott a szája csücskébe, és rágyújtott. „Bekente már kenőcscsel?” — érdeklődött az új ember. Az óriás legyintett. „Nem is ittam én egy kortyot se, azt senki se mondhassa, nekem elhiheti…” Bogdanovich még mindig előtte állt, mintha bíróság vagy vizsgabizottság előtt állna, hátratett kézzel, kissé előredőlve. „A kenőcs jót tenne, nem?” — kérdezte aztán, amikor kétlépésnyire ballagott a döngő léptű óriástól a mély keréknyomok barázdálta kocsiúton a telep mélye felé, de az eleresztette a füle mellett, és azt mondta: „Tudni köll, merre hány méter! Én elmondok mindent, maga csak figyeljen, mer nem mondom még egyszer.” Szakadt az eső, s ők végigjárták a kétoldalt sorakozó alacsony, meszelt falú istállókat, melyeket mint egy-egy magányos ködsziget vett körül a nyílásaikon kicsapódó meleg, állati pára, és a vihar nemhogy elcsendesedett volna, de egyre szilajabbul süvöltött a szél, vágott arcukba az eső. „Kétszer szoktunk egy éjjel kijönni, akkó végigmegyünk az istállókon, leszedünk, és hagyjuk, hadd aludjanak hajnalig. Akkó megint kimegyünk… de ha kérdik, háromszor vótunk kint az éjszaka! Érti?” Az új ember udvariasan bólogatott. „Mer ennyié nem kívánhatják, hogy állandóan kinn legyünk, nem?” „Hát, persze.” „Mer akkó mikor alszunk, nem igaz?” Bogdanovich bólogatott, és ment utána, mint az árnyék. Az utolsó istálló ajtajából egy hasas tehén
bámult rájuk. Kerekes a fiúhoz fordult. „Na, ha ilyen van, hogy elszabadulnak, akkó be köll kötni. Érti?” „Értem.” Óvatosan az elbitangolt állathoz lépett, megveregette a nyakát, aztán noszogatva, szitkozódva behajtotta az egyik üres kőjáromba, és bekötötte a többi mellé. „Amikó kész, meg köll verni űket” — szólt a háta mögött álldogáló fiúhoz. „Megverni?” — kérdezte Bogdanovich. „Meg. Mer ha nem, sose tudják meg, mi a magyarok istene.” — Hátralépett egy vaslapátért, „Így szoktatjuk űket, hogy ne szabaduljanak el. De eztet nem köll senkinek se mondani. Érti?” És ütött. Ütötte a fejét teljes erővel, egyre irgalmatlanabbul, s a szerencsétlen állat hiába próbált kitérni, a kötél nem engedte. Aztán már csak álldogált, meg-megroggyanva minden egyes csapástól, és busa fejét hátrafordítva tűrt, és várta, hogy az ütések abbamaradjanak. A góliát arcán sem felindulás, sem gyűlölet, sem düh nem látszott: higgadtan, darabosan sújtott le, s emelte megint, hogy újra lecsapjon. Bogdanovich remegő kézzel kapaszkodott egy vízvezetékcsőbe, mintha csak támaszkodna. „Jaj — suttogott, majd félénken odaszólt a behemótnak. — Nem fog meghalni?” Társa felháborodott hangon felelt: „Ez?!” Az enyhe nyugati szelekhez szokott vidék nehezen viselte el a megrázkódtatást. Az orkán vagy ötven méterrel a fejük fölött süvített, lankadatlanul és engesztelhetetlenül, újra és újra kitörve, mint a rosszul betört, fiatal kanca. A fiú elszorult torokkal nézett fel a hurrázó, győzedelmes forgatagra, fedezéket kereső tekintetében gyászos, elemi dermedtség vibrált, mintha attól lehetett volna tartani, hogy egyszer csak alább ereszkedik, s akkor ízzé-porrá zúz mindent, s őket is odacsapja valamelyik villanykaróhoz. Mint egy ítélet-végrehajtó táncoltatta meg a szél a reszkető, éppen hogy lombosodó akácok és nyárfák ágait, melyek céltudatos elszántsággal hajoltak meg neki, alávetettségükben kényszerülve, egyszersmind titkos buzgalommal, mint ahogy bolondra hagyja rá az ember, nehogy nagy kárt tegyen. Mire visszatértek, a pihenőben barátságos meleg fogadta őket: megnyugtatóan duruzsolt a kályha, s zörgött az üveg az ablakkeretekben. „Azt mondja, vacsoráljunk?” — huppant le Kerekes a helyére, ölébe húzott egy világosbarna iskolatáskát, és felpattinfotta a zárat. Az új ember átfázva és elcsigázottan ült le melegedni a kályha másik oldalán, maga is kicsomagolta zsíroskenyerét. A második falatnál tartott, amikor véletlenül a behemótra nézett. Kerekes ölében egy két kilós kenyér hosszában kézzel kettészakított fele feküdt, meg egy kis darab szalonna. „Mi a baj, öcsi?” — kérdezte a rámeredő fiútól. „Á, semmi… azt hiszem, megfáztam egy kicsit…” — felelte az. Szótlanul ettek a búgó neonok alatt. „Oszt azelőtt mi vót?” — törte meg a csendet az óriás. „Hát voltam… ez is, az is” — mondta Bogdanovich. „Ühüm — csámcsogott tovább Kerekes. — Oszt mit gondul, én mi vótam azelőtt?” Az új ember tanácstalanul nézett társa összeroncsolt orrára. „Hát… nem is tudom…” Az öreg visszakattintotta a zárat, s a táskát leengedte maga mellett a padlóra. „Fogadjunk, hogy nem tanálja el” — tette hozzá huncut képpel. „Én is azt hiszem…” „Rendőr! — vágta ki. — Nem nézné ki belőlem, mi?” A fiú szaporán bólogatott, rágott megállás nélkül. „Dehogynem, mért ne?” Kerekes nagyot nyújtózkodott, hátát nekitámasztotta a falnak, és elbődülve ásított. „No akkó, szundítsunk egy keveset. Mer muszáj aludni egyet, másképp nem bírja az ember fia.” Néhány pillanattal ezután már el is nyomta az álom. Március volt, alig pár nappal a tavaszi napéjegyenlőség után. Bogdanovich, nehogy felébressze, nesztelenül leült az egyik asztalhoz, és egy könyvet tett maga elé. Amikor meggyőződött arról, hogy társa mélyen alszik, óvatosan odanézett. S akkor vette észre Kerekes két, kosztól-mocsoktól ragacsos, kitöredezett hatalmas kezét, ezt a két, ismeretlen vadállat mancsaira emlékeztető, ölben nyugvó öklöt, a hosszú, vastag, húsos ujjakat, ahogy brutális lágysággal kulcsolódnak össze, és váratlanul felengedett benne a feszültség, mint az előbb a hideg, s helyét mintha émelygés foglalta volna el. Aztán lassan, mintha ködből válna ki, mintha egy messzeségből bontakozna elő, rádöbbent, hogy fél. Félnem kell ettől az embertől, még ha nem is félek tőle igazán. Mert valóban nem érzett félelmet, csak valami makacsul hitetlenkedő, megokolhatatlan bizakodás alól feltörő roppant rémületet. S nemcsak tőle, hanem mindenkitől. Mindenkitől, aki otthon van itt, ebben a világban. A góliát hirtelen felhorkant, résnyire kinyitotta bal szemét, riadtan körülnézett, majd tekintete megállapodott Bogdanovichon, aki mereven hajolt a könyv fölé az asztalnál, de szemei mozdulatlanul tapadtak egy „z” betűhöz. „Mi az, maga nem tud aludni?” „Valahogy elkerül az álom.” A behemót fürkész szemmel vizsgálgatta. „Oszt mit olvas?” A fiú visszahajtotta a borítót és rámutatott. „Egy regényt.” „Én aztán — folytatta az óriás — a kezembe nem vennék ilyesmit.” Az új ember hátradőlt a széken. „Igen” — mondta. „Mer mire jó az? — fűzte hozzá élesen a társa. — Inkább egy jó kis p… Há, nem?” „Értem.” — Kisimította a lapot, s újra belekezdett az első mondatba. Éjjel két óra már jócskán elmúlt, amikor másodszorra kimentek az istállókhoz. Az eső megcsendesedett, a szél alábbhagyott. „Akkó maga menjen az egyik oldalon, én megyek a másikon. — mondta az óriás. — Most már tudja, mit köll csinálni, igaz?” Percekig álldogált az istállók ajtajában, mélyen beszívta a kiáramló trágya- és tehénszagot, csak ezután lépett be az állatok közé, hogy lehúzza a ganét. Amikor végzett egy-egy istállóval, szakadt róla a víz. De odabent, a busa fejű, lusta tehenek között olyan nyugalom szállta meg, hogy elfeledkezett fáradtságáról, a gyötrő álmosságról, hosszan figyelt egy-egy szépen alvó állatot, s a belőlük áradó szelídség és béke fényében már nem tűnt oly nehéznek az, ami még vár rá. Az utolsó istálló közepén járhatott, amikor hirtelen távolról hallatszó emberi hang ütötte meg a fülét, sejtette inkább, mint tudta, hogy a túloldalról jött az a furcsa, recsegő, dühös kiabálás. Baj van, villant át az agyán, s futott kifelé, s amint kiért a két istállósort átszelő kocsiútra, rögtön meglátta Kerekest, úgy ötven méterre tőle, benn, két istálló között, kívül a villanykarók fényének sugarán, ahogy idegesen hadonászva ordít valakivel. A fiú mélyen beszívta a levegőt, és megpróbálta átkiáltani a közöttük lévő távolságot. „Elszabadult valamelyik?” De gyenge, fátyolos hangját elsodorta a szél, mint ahogy társa szavait is, így aztán csak érthetetlen foszlányai jutottak el hozzá: „… nnal … tsák el! … nal … tsák el!” Bogdanovich már futott volna felé, a sötétben különös árnyékképnek tűnő óriás felé, de lábai felmondták a szolgálatot, mozdulni sem tudott. „Mi a baj?” — próbálkozott újból. Kerekes most hallhatott valamit, mert hirtelen hátrafordult, és tisztán, ingerülten odakiáltott neki: „A fényt! Há, mit képzelnek ezek?! Azonnal el köll oltani!” Aztán megpenderült, s mint egy báb-figura, hadonászott és kiabált tovább: „Azonnal oltsák el! A fényt azonnal oltsák el! A fényt azonnal tessék eloltani!” A fiúban meghűlt a vér: miféle fényt? az istenfáját, miféle fényt? Hiába meresztgette a szemét, nem látott semmit. De hisz nincs ott semmi! Az égvilágon semmi! S a behemót csak hadonászott és ordított dühödten: „Azonnal oltsák el! Azonnal!” És belemutatott a vaksötét éjszakába. Minden kihalt volt, fenyegetően néma és sötét és elhagyatott. Amikor aztán cókmókjukat hónuk alá gyűrve baktattak a kapusház felé, az új ember már nem mert társa mellett menni, jó öt lépéssel lemaradva követte a döngő léptű, vadul fújtató óriást. „Na, letelt, letelt?” — kedélyeskedett a kapus, amikor behúzták maguk mögött a fülke ajtaját, és leültek az asztal körül. „Letelt, mer hogy vége van!” — reccsent rá barátságtalanul Kerekes. Fülledt meleg volt odabent, a villany nem égett, annyi fény volt csak, amennyi a kinti villanypóznákra szerelt lámpákról beszűrődött. Egy viharvert, ócska világvevő rádió szólt halkan az ablak alatt. „No, adja ide azt az irkát!” — mondta a behemót haragosan a kapusnak, aztán a fiú felé fordult: „Írja mán be, mire vár!” Bogdanovich készségesen maga elé húzta a füzetet, s udvariasan megköszönte a kezébe nyomott golyóstollat. „És mit írjak be?” A kapus a háta mögé állt. „Azt, ami ott van.” — magyarázta, és visszalapozott, ujjával rábökve a bejegyzésekre. „Ugyanaztat” — dörmögte Kerekes is. És Bogdanovich írta, ugyanazt, amit az előző oldalakon látott: A telepen az éjszaka folyamán semmilyen esemény nem történt. „Írja alá” — mondta a kapus. Az új ember bólintott, aztán társa elé csúsztatta a füzetet. Kerekes ingerülten elfordult. „Nyugodtan odaírhatja az enyémet is, nem törik le a keze!” „Nagyon szívesen” — mondta a fiú. A kapus elvigyorodott. „Oszt mikó tanulsz mán meg írni, te Mihály?” Kerekes unottan legyintett. „Oszt minek? Ha eddig jó vót, eztán minek?” — felelte. Ültek a sötét betoncellában, a kinti lámpák beeső fénypászmái elől hátrahúzva arcukat, s hallgatták a csendesedő esőt. „Maga nem idevalósi?” — törte meg a csendet a kapus. „Nem” — felelte Bogdanovich. „Mindjárt láttam — bólogatott a másik. — Oszt szerb maga, vagy mifene?” „Ne-em… — hüledezett a fiú. — Magyar vagyok.” A kapus elégedetlenül bámult ki az ablakon. „Csak mer hogy olyan fura neve van” — dörmögte. Ábrázata visszasüllyedt az előbbi bárgyúságba, s Kerekes arcával is történt hirtelen valami. Mindkét arc lesüllyedt, kővé dermedt. S nemcsak ők ketten, de a telep is mintha megsüllyedt volna egy kissé. „Csendesedik” — mondta a kővé vált kapus. „Csendesedik” — mondta a kővé dermedt óriás. És az új ember, Bogdanovich Péter, szállása felé igyekezve a hamarosan pirkadó ég alatt már hiába próbált megszabadulni társa arcvonásaitól, tekintete hiába próbált megkapaszkodni valamiben, hiába szerette volna elfordítani a fejét, az óriás arca betöltött mindent, minden fáról, minden bokorból, minden göröngyről ez az arc sütötte a szemét, ez az arc betöltötte az egész világot, mint a tűrhetetlenség a földet — ELEITŐL FOGVA.
Apply yellow chandan tilak on forehead or throat area
Apne paas teen cloves hamesha rakhiye jisme phool bhi ho
देश के शहीदों के नाम,कुछ पंक्तियाँ मैंने लिखी हैं
आप इसे अपने शब्दों में आगे बढ़ा सकते है। 👍👍
बता देश मेरे कहाँ तुम नहीं हो,
जिधर देखती हूँ उधर तुम वहीँ हो।
बता देश मेरे कहाँ तुम नहीं हो,
जिधर देखती हूँ उधर तुम वहीँ हो।
1.शिराओं में रहते हो तुम रक्त बनकर
भुजाओं में रहते हो तुम शक्ति बनकर
अकेले नहीं तुम अकेले नहीं तुम,,,,,,सभी तो वहीँ है। बता देश मेरे...........
2.. तुम्ही बाग में फूल बनकर महकते
तुम्ही खेत में अन्न बनकर चमकते
जहाँ पेड़ फल से जहाँ पेड़ फल से,,,,,,,लदे तुम वहीँ हो।बता देश मेरे........
बता देश मेरे कहाँ तुम नहीं हो
जिधर देखती हूँ उधर तुम वहीँ हो।
जय हिंद जय भारत।
